Razorblatter
Active Member
Ik heb nog een inmiddels relatief oude belofte in te lossen. Enkele maanden geleden namelijk - 20 april - heb ik meegedaan met workshop deel 2, machinaal polijsten.
Voor mezelf was het duidelijk: ik was voor het eerst verliefd en kon mijn vingers niet van mijn geliefde Mercedes afhouden.
Zij heeft blauwe lak, mistige ogen (vier zelfs) en telt op dit moment 16 lentes.
Zij is niet eerste vriendin ehh... auto maar wel de eerste die zich onttrok aan de categorie vervoersmiddel. Ik heb mijn vervoerspartner altijd wel met enige zorg behandeld maar ik heb nooit echt het liefdesspel overdacht en subtiele technieken toegepast.
Zo waste ik mijn auto met water en shampoo, één emmer, spons en een oud T-shirt of oude witte onderbroek. Daar werd de auto schoner van en, ja, hij glansde ook wat meer als voorheen.
Eens in de zoveel jaar kwam het zelfs voor dat ik de auto in de was ging zetten. Voor zover ik wist en de ervaring mij reikte was dat een zware klus wat veel krachtig poetsen vereiste en goed uitgevoerd moest worden. De groene Turtle Wax fles ging dan ook moeiteloos anderhalf decennium mee.
Mijn vader had het grootste deel van zijn leven het poetsvirus onder de leden maar dat was een afwijking die in z'n eentje in de garage moest uitrazen.
Geen groter genot voor hem om een glanzende lak te hebben. Goed in de wax wat aangetoond werd met een doek die losjes op de motorkap werd gegooid en er dan vlotjes (wow Mike, dat is ongelófelijk) af gleed.
De auto wassen en waxen was voor hem ingebed in zijn wekelijkse patroon en ongetwijfeld een bron van plezier.
Het feit dat mijn vader nooit meer op een fiets heeft gereden nadat hij zijn eerste auto gekocht had mag dit enigszins aantonen.
Mijn vader poetste en waxte niet alleen maar zwartte ook de banden en wreef het chroom maniakaal.
Daarnaast bitakte en tectyleerde hij de onderkant, wielkasten en binnenzijdes van de portieren.
(Zie hier voor een aardig verhaal zoals er toen auto werd gereden.)
Hij verhief olfie verversen tot een ware kunst en bougies vervangen of contactpunten doorsmeren tot een religie.
Andere tijden en 'detailing' bestond (in Nederland) nog niet.
Nou ja, voordat mijn love bug toebeet had ik er eigenlijk ook nooit van gehoord.
Ik kende alleen van horen zeggen en dus vanaf een veilige afstand de poetsbedrijven, gerund door laagopgeleid arbeidersvolk en zigeuners, waar een stinkende roesthoop na een tweetal dagen omgetoverd werd tot een goeduitziend, want goed onderhouden, zondagsautootje afkomstig van een oud vrouwtje dat altijd binnengestaan had en pijnlijk nauwkeurig het voorgeschreven onderhoudsschema had gevolgd.
Nou ja, genoeg afgedwaald en uitgeweid...
Mijn Mercedes CLK, quartz blue metallic zag er nog goed uit maar na het volkomen verruineren en verwaarlozen van mijn (ooit) dieprode Mazda 323F kon ik haar niet op eenzelfde manier laten aftakelen...
Hahaha, ik ging met die Mazda 's nieuwe achterbanden halen. De monteur zei 'je bent zeker wel blij als het buiten regent'. Ik lachte enigszins beschaamd omdat ik meteen wist wat hij bedoelde: de Mazda zag er alleen goed uit als ie drijfnat was. Dan zag je glans en alleen dan liet ie zijn ware kleur zien.
Het was de vinger op de zere plek.
Dit mocht niet meer gebeuren. Nóóit meer!
Wordt morgen vervolgd... ; -)
Voor mezelf was het duidelijk: ik was voor het eerst verliefd en kon mijn vingers niet van mijn geliefde Mercedes afhouden.
Zij heeft blauwe lak, mistige ogen (vier zelfs) en telt op dit moment 16 lentes.
Zij is niet eerste vriendin ehh... auto maar wel de eerste die zich onttrok aan de categorie vervoersmiddel. Ik heb mijn vervoerspartner altijd wel met enige zorg behandeld maar ik heb nooit echt het liefdesspel overdacht en subtiele technieken toegepast.
Zo waste ik mijn auto met water en shampoo, één emmer, spons en een oud T-shirt of oude witte onderbroek. Daar werd de auto schoner van en, ja, hij glansde ook wat meer als voorheen.
Eens in de zoveel jaar kwam het zelfs voor dat ik de auto in de was ging zetten. Voor zover ik wist en de ervaring mij reikte was dat een zware klus wat veel krachtig poetsen vereiste en goed uitgevoerd moest worden. De groene Turtle Wax fles ging dan ook moeiteloos anderhalf decennium mee.
Mijn vader had het grootste deel van zijn leven het poetsvirus onder de leden maar dat was een afwijking die in z'n eentje in de garage moest uitrazen.
Geen groter genot voor hem om een glanzende lak te hebben. Goed in de wax wat aangetoond werd met een doek die losjes op de motorkap werd gegooid en er dan vlotjes (wow Mike, dat is ongelófelijk) af gleed.
De auto wassen en waxen was voor hem ingebed in zijn wekelijkse patroon en ongetwijfeld een bron van plezier.
Het feit dat mijn vader nooit meer op een fiets heeft gereden nadat hij zijn eerste auto gekocht had mag dit enigszins aantonen.
Mijn vader poetste en waxte niet alleen maar zwartte ook de banden en wreef het chroom maniakaal.
Daarnaast bitakte en tectyleerde hij de onderkant, wielkasten en binnenzijdes van de portieren.
(Zie hier voor een aardig verhaal zoals er toen auto werd gereden.)
Hij verhief olfie verversen tot een ware kunst en bougies vervangen of contactpunten doorsmeren tot een religie.
Andere tijden en 'detailing' bestond (in Nederland) nog niet.
Nou ja, voordat mijn love bug toebeet had ik er eigenlijk ook nooit van gehoord.
Ik kende alleen van horen zeggen en dus vanaf een veilige afstand de poetsbedrijven, gerund door laagopgeleid arbeidersvolk en zigeuners, waar een stinkende roesthoop na een tweetal dagen omgetoverd werd tot een goeduitziend, want goed onderhouden, zondagsautootje afkomstig van een oud vrouwtje dat altijd binnengestaan had en pijnlijk nauwkeurig het voorgeschreven onderhoudsschema had gevolgd.
Nou ja, genoeg afgedwaald en uitgeweid...
Mijn Mercedes CLK, quartz blue metallic zag er nog goed uit maar na het volkomen verruineren en verwaarlozen van mijn (ooit) dieprode Mazda 323F kon ik haar niet op eenzelfde manier laten aftakelen...
Hahaha, ik ging met die Mazda 's nieuwe achterbanden halen. De monteur zei 'je bent zeker wel blij als het buiten regent'. Ik lachte enigszins beschaamd omdat ik meteen wist wat hij bedoelde: de Mazda zag er alleen goed uit als ie drijfnat was. Dan zag je glans en alleen dan liet ie zijn ware kleur zien.
Het was de vinger op de zere plek.
Dit mocht niet meer gebeuren. Nóóit meer!
Wordt morgen vervolgd... ; -)
Laatst bewerkt: